Op 1 december 1984 is Frankie Goes To Hollywood nieuw in de Nederlandse Top Veertig met ‘The power of love’. Het sfeervolle nummer verscheen op hun debuutalbum ‘Welcome to the Pleasuredome’. Het was, na het provocerende ‘Relax’ en het opzwepende ‘Two Tribes’ de derde single van het album. Alle drie singles bereikten in Engeland de eerste plaats. Frankie Goes To Hollywood was daar een ware hype! Zij waren de eerste artiesten sinds Gerry & the Pacemakers in 1964 die drie nummer 1 hits op wisten te scoren in Engeland. Zowel de single als het gehele album was geproduceerd door Trevor Horn.
Hij was het dan ook, die hen ontdekte. Horn zag de groep in 1983 optreden bij het muziekprogramma The Tube. Ze waren nog niet getekend bij een label, dus dat kwam goed uit. Frankie Goes To Hollywood tekende bij Trevor`s platenmaatschappij ZTT. Daar zouden ze geen spijt van krijgen! De eerste single ‘Relax’ werd echter snel geboycot op BBC Radio 1 (vanwege de nogal expliciete teksten over gay sex). Dat leek een fikse tegenslag, maar werd een goudmijn, want het nummer werd vervolgens als een dolle gekocht en stond binnen een maand op nummer 1 in Engeland.
Trevor Horn wilde als 2e single ‘Slave To The Rhythm’ voor Frankie, maar gaf het uiteindelijk aan Grace Jones. Frankie bracht “Two Tribes” uit, dat in de Top 40 een nummer 1 hit werd. Daarna volgde “The Power Of Love”. Ondanks dat de tekst er niet aan refereert, zorgen diverse aspecten van “The Power of Love” ervoor dat het vaak als kerstmuziek wordt beschouwd. Dit gevoel wordt verder versterkt door de singlehoes en de videoclip, geregisseerd door Godley & Creme, waarin te zien is hoe de wijzen uit het oosten de reis afleggen om bij de geboorte van Jezus aanwezig te zijn. ‘The power of love’ bereikt de 9e plaats in de Nederlandse Top Veertig.
Finneas brengt vandaag een nieuwe single uit, die past zo aan het einde van het 2020. Het heet ‘Another year’, maar verwacht geen Kerst single met belletjes en mistletoe. Met lyrics als “Never snows in L.A. / You’d never know it was a holiday,” zingt Finneas, begeleid op piano, “I don’t believe that Jesus Christ was born to save me / That’s an awful lot of pressure for a baby.” De broer van Billie Eiilsh (de zanger en producer schrijft ook haar hits) maakte het nummer tijdens de vorige Kerst. In een statement zegt hij: “Had I known anything I know now about how 2020 would go, I don’t think I would have changed a word. I hope wherever this song finds you, it brings you some small dose of comfort. The horizon is bright, I think.” 2020 was een productief jaar voor Finneas. Zo produceerde hij o.a. voor Tove Lo, Halsey, Demi Lovato (“Commander in Chief”), Justin Bieber (“Lonely”) and sister Billie Eilish (“My Future”).
Vandaag viert Frank Ifield zijn 83e verjaardag. Hij vierde in de sixties zijn grootste successen. Geboren werd hij in Engeland, maar al vroeg emigreerde de familie, die muzikaal was aangelegd, naar Australië. Zijn grootvader zong en danste in een minstrel show. Zijn ouders gaven hem op zijn elfde verjaardag een ukelele cadeau. Een jaar later kreeg hij van opa een gitaar. Nog maar 13 jaar was Frank, toen hij mocht optreden met country liedjes op een Australisch radiostation. In 1958 kwam zijn eerste single uit: ‘Did you see my daddy over there’. Dat was nog op een klein label, maar nog in datzelfde jaar stapte hij over naar Columbia Records. Bijna al zijn grote hits maakte hij met dit label.
Het leverde hem in 1960 het eerste succes in Engeland op met ‘Lucky devil’, dat daar de 22e plaats bereikte. De jaren 1962 en 1963 waren zijn gloriejaren. Drie platen op een rij haalden alle drie de eerste plaats in de Britse Singles Chart: ‘I remember you’, ‘Lovesick blues’ en ‘The wayward wind’. Nu misschien niet te geloven, maar: The Beatles speelden in zijn voorprogramma, zo populair was hij! Na een iets minder goed verkochte plaat volgde zijn vierde nummer 1-hit, (I’m) confessin’ (that I love you). Al deze hits ontbreken in het Hitdossie van de Nederlandse Top veertig, want ze werden immers allemaal voor 1965 gemaakt. Uiteindelijk behaalde twee van zijn singles de Tipparade: ‘Joanne’ (1974) en ‘Excuse me’. (1975)
Zijn meest bekende hit is toch wel ‘I remember you ‘. Het nummer stond eenmaal in de TOP 2000. (2000) In Amerika werd dit ‘I remember you’ zijn grootste hit met een vijfde plaats in de Billboard Hot 100. Daarna haalde hij nog driemaal de Amerikaanse hitlijsten. Tussen 1963 en 1966 kwam Frank Ifield nog wel een paar maal terug in de hitparades, maar de tijd van de grote successen was voorbij. Het hoogst scoorde ‘Don’t blame me’ uit 1964 met een achtste plaats in Engeland. Na 1966 bleven de hits uit. Hij bleef echter een veelgevraagd artiest; behalve als zanger werd hij ook regelmatig gevraagd als presentator, bijvoorbeeld van televisieprogramma’s. In 1962 en 1976 deed hij mee aan de Britse voorronde van het Eurovisiesongfestival, maar beide malen verloor hij. In 1965 speelde hij een hoofdrol in de muziekfilm Up jumped a swagman.
Vandaag is Frank Boeijen jarig. Gefeliciteerd! Hij mag tot één van Nederlands beste zangers gerekend worden. Hij blaast vandaag 63 kaarsjes uit. Na de middelbare school stortte Boeijen zich volledig in de muziek. Samen met Wout Pennings werd in 1977 in eigen beheer een album uitgebracht: “Frank Boeijen en Woutje Pennings”. Via Pennings belandde het album in 1978 bij platenmaatschappij CNR.
Boeijen en Pennings kregen van CNR de gelegenheid om onder productionele leiding van Rob de Nijs het album, inclusief vier nieuwe nummers, opnieuw op te nemen. In 1979 gingen Pennings en Boeijen uit elkaar. Met Wanders, Busch, gitarist Will Theunissen en toetsenist Jos Haagmans richtte Boeijen vervolgens de Frank Boeijen Groep op. Het eerste optreden was in Doornroosje, in zijn eigen stad Nijmegen.
Zijn eerste single, “Transport uit Bangkok”, werd geen succes maar de b-kant wel: “Verjaardagsfeest” werd in het radioprogramma De Avondspits met DJ Frits Spits uitgeroepen tot Steunplaat. De Frank Boeijen Groep zou in de eighties vele hits afleveren in de Nederlandse Top Veertig, zoals ‘Zwart wit’, Kronenburgpark’ en ‘Zeg me dat het niet zo is ‘. Frank Boeijen sleepte al meerdere Edisons in de wacht en werd in 2000 geridderd in de orde van Oranje-Nassau. Hij is nog steeds actief in de muziek business. Zo had de zanger dit najaar clubtour gepland. Uiteindelijk mag hij maar voor 30 mensen spelen. Daarom staat hij zestien keer in Doornroosje. Coronaproof! ,,Het is ook voor mij een bijzondere belevenis.”
Vandaag lanceert Duncan Laurence de duetversie van ‘Arcade’, zijn winnende Songfestival inzending uit 2019. Hij maakt de nieuwe versie samen met de Amerikaanse zangeres FLETCHER. Duncan won met ‘Arcade’ ook een Edison. Het gaat de zanger voor de wind. Kort geleden kwam zijn debuutplaat ‘Small town boy’ uit, met daarop hits als ‘Love Don’t Hate It’, ‘Someone Else’ en natuurlijk ‘Arcade’. Op ‘Small town boy’ werkte hij niet alleen samen met songwriters en producers Brett McLaughlin (Troye Sivan, Selena Gomez) en Bram Inscore (Icona Pop, Mayer Hawthorne), tevens produceerde hij een groot deel van het album zelf. Overigens staat de versie met de Amerikaanse zangeres niet op de plaat. Goede reden om nu te luisteren naar het resultaat!
Vrijdag lanceert Duncan Laurence een duetversie van ‘Arcade’, zijn winnende Songfestival inzending uit 2019. Hij maakt de nieuwe versie samen met de Amerikaanse zangeres FLETCHER. Dat kan wel eens een slimme zet zijn, om ook in Amerika door te breken. Op Instagram kondigt Duncan het nieuws zo aan: „Surprise! Superenthousiast om deze vrijdag een duetversie van Arcade te releasen met de geweldige FLETCHER.” Ook de Amerikaanse zelf heeft het duet aangekondigd. Duncan won met ‘Arcade’ ook een Edison.
Op 24 juli 1978 ging de Steunplaat van Frits Spits van start. Elke dag staan we stil bij alle opeenvolgende keuzes van de DJ, dat met De Avond Spits één van de meest legendarische radioprogramma`s was op de Nederlandse radio. Niet alleen dankzij de wekelijkse Steunplaat, maar ook met populaire rubrieken als “Kruip in de huid van…” en bovenal “De Poplimerick”. Op 8 december 1980 viel de keuze van Frits op Fruitcake met ‘My feet won`t move’. Deze Nederlandse discogroep werd opgericht in 1980 door Jan-Paul Driessen en Rob Taekema. Jan-Paul is een broer van Ellert Driessen en die ken je natuurlijk als frontman van Spargo.
‘My Feet Won’t Move’ was de debuutsingle van Fruitcake en tegelijkertijd ook hun grootste hit. Het bereikte de 8e plaats in de Nederlandse Top Veertig. In totaal maakte de band zeven singles en twee albums. De enige andere hit werd ‘I like the way’ met Bennie Baan. Fruitcake sterft een stille dood in 1984. Vijfentwintig jaar later brengt Rob Taekema de originele bezetting van Fruitcake wwer bij elkaar voor een eenmalig reünieconcert, onder de noemer Rob Taekema & Friends From The Past, Present And Future.
Vandaag viert Frank Duval zijn 80e verjaardag. In 1977 debuteerde de Duitse zanger en componist op televisie in eigen land als componist van de muziek van een aflevering van de krimi Tatort. Het resultaat hiervan was dat Duval ook voor andere krimi’s (Der Alte (60 afleveringen) en Derrick (120 afleveringen)) muziek mocht schrijven. De Duitse zanger en componist ging al op 16-jarige leeftijd de showbusiness in. Hij vormde met zijn zus Maria een populair duo in Duitsland.
In 1979 verscheen zijn debuutalbum ‘Die Schönsten Melodien Aus Derrick und der Alte’. Zijn eerste single ‘Todesengel’ werd een kleine hit in Duitsland. In 1980 kwam in Duitsland zijn single ‘Angel of mine’ uit, dat hij samen met zijn vrouw, Kalina Maloyer, schreef. De sessiemuzikanten, die het nummer ‘Angel of mine’ zouden opnemen, kwamen niet opdagen in de studio en dus nam Duval het nummer zelf op. Het resultaat was een enorme hit. Niet alleen in de Duits sprekende landen, maar ook in een land als Brazilië. Daar werd van “Angel Of Mine” meer dan 750.000 exemplaren verkocht. Behalve in Nederland, werd ‘Angel of mine’ ook een nummer 1 hit in Duitsland, Zwitserland en Oostenrijk.
De volgende jaren scoorde Frank Duval nog verschillende hits in Duitsland. In Nederland scoorde hij in 1986 nog een hit met It was love, een duet met zijn echtgenote. Deze plaat sleepte een TROS Paradeplaat binnen en behaalde de 24e positie in de Nederlandse Top Veertig en de 18e positie in de Nationale Hitparade.
Eerder dit jaar brachten multi-platina rappers Lil Uzi Vert en Future allebei een solo album uit. Nu hebben ze de handen ineen geslagen voor het langverwachte album ‘Pluto X Baby Pluto’. Ze kondigden het album via social media aan met een reeks videotrailers, die geregisseerd zijn door de legendarische filmmaker Hype Williams (o.a. bekend van de videoclip ‘Viva La Vida’ van Coldplay). ‘Pluto X Baby Pluto’ bevat het spectaculaire nummer ‘That’s It’ waar ook een videoclip van uit gekomen is.
Vandaag viert Bob Gaudio zijn 78e verjaardag. Gefeliciteerd! Behalve songwriter en producer is hij de toetsenist en achtergrondzanger van de Four Seasons . Gaudio schreef of co-schreef en produceerde de overgrote meerderheid van de muziek van de band, waaronder hits als ” Sherry ” en ” December 1963 (Oh, What a Night) “. Hoewel hij niet langer optreedt met de groep, blijven Gaudio en zanger Frankie Valli mede-eigenaren van het merk Four Seasons.
Vanaf begin jaren 60 gingen ze door het leven als The Four Seasons. (eerst: The Four Lovers) Met deze groep scoorde de band verschillende hits. In 1962 kwam de groep op nummer 1 terecht met het liedje ‘Sherry’. Ook ‘Big Girls Don’t Cry’ (1962) werd een grote hit net als ‘Walk Like a Man’ (1963), ‘Rag Doll’ (1964) en veel later, in de Nederlandse Top Veertig, met ‘Who Loves You (1975) en ‘December 1963’. (1976)
In 1975 schreef Gaudio ‘Who Loves You’ en ‘December 1963’ (Oh, What a Night) met zijn toekomstige vrouw Judy Parker. De nummers werden grote hits voor een opnieuw samengestelde Four Seasons-groep (alleen Valli bleef over van de originele line-up; Gaudio stopte met toeren met hen in 1971 om zich te concentreren op het schrijven en produceren). De oorspronkelijke leden van de Four Seasons, waaronder Bob Gaudio, werden in 1990 opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame en in 1999 de Vocal Group Hall of Fame .
Naast zijn werk voor de Seasons, schreef en / of produceerde hij voor Frank Sinatra, Michael Jackson, Barry Manilow , Diana Ross , Eric Carmen , Nancy Sinatra , Peabo Bryson en Roberta Flack . In het bijzonder produceerde hij zes complete albums voor Neil Diamond , en de filmsoundtrackalbums voor Diamond’s ‘The Jazz Singer’ en ‘Little Shop of Horrors’ . Gaudio produceerde ook de hit ‘You Don’t Bring Me Flowers’ voor Barbra Streisand en Neil Diamond , een duet dat de top van de Billboard- hitlijsten bereikte in 1978, waarvoor hij een Grammy Award- nominatie ontving.
