Op 24 juli 1978 ging de Steunplaat van Frits Spits van start. Elke dag staan we bij Hitzound stil bij alle opeenvolgende keuzes van de DJ, dat met De Avond Spits één van de meest legendarische radioprogramma`s was op de Nederlandse radio. Niet alleen dankzij de wekelijkse Steunplaat, maar ook met populaire rubrieken als “Kruip in de huid van…” en bovenal “De Poplimerick”. Op 11 januari 1982 viel de keuze van Frits Spits op ‘The land of make believe’ van Bucks Fizz. Nog in diezelfde week belandde de Engelse groep met deze single op nummer 1 in Engeland. (16 januari) Ook in Nederland bereikt dit liedje de top positie!
Het was de tweede nummer 1 hit in betrekkelijk korte tijd van de Britse band. Een jaartje eerder namelijk wonnen ze in Dublin het Eurovisie Songfestival met ‘Making You Mind Up’. Bucks Fizz was als groep ontstaan na uitgebreide audities. Eén van de zangeressen was Cheryl Baker, die het in 1978 nog heel slecht had gedaan als Co Co. Dat was met Bucks Fizz wel anders. Niet alleen dankzij het catchy nummer, maar ook de opvallende stunt, dat de twee jongens tijdens het slot refrein de rokken van de meisjes wegtrokken. Een slim idee van hun manager Nichola Martin, zelf ooit lid van de meidengroep Rags.
‘The Land Of Make Believe’ lijkt een vrolijk niemendalletje, maar de tekst had een dubbele bodem, verklaarde co-auteur Peter Sinfled: “Onder het laagje van tralala`s is het eigenlijk een anti-Thatcher nummer,” aldus Sinfield tegenover de Britse pers. “Er wordt gezongen over iets dat zich in de tuin heeft verstopt en zit te wachten tot het je hart kan stelen. Je kunt de vergelijking met Thatcher en haar beleid gemakkelijk doortrekken.”
Elke dag staan we bij Hitzound stil bij de Treiterschijf. Het was de plaat die wekelijks veel geplugd werd op Radio Noordzee Internationaal en was van 1971 tot 1974 de tegenhanger van de Veronica Alarmschijf. Op 25 augustus 1973 werd ‘Keep on dancing’ van Cardinal Point uitgeroepen tot Treiterschijf op Radio Noordzee Internationaal. Deze Italiaanse muziekgroep brak een jaar eerder door in Nederland met ‘Mama papa’, dat een top tien hit werd.
De band was al eerder vanaf 1964 bekend in Italië onder de naam “I Cardinali”, maar was uiteindelijk in Nederland (Alkmaar) gevestigd. Twee van de vier leden belandden hier tijdens een tournee. Dat gebeurde dankzij een uitnodiging van Nederlandse toeristen, die verbleven aan het Garda meer. Zij nodigden de groep uit voor optredens in de Oude Herberg in Heiloo. Aanvankelijk traden ze op als I Soliti Quattro ( ‘de gewone vier’). Eén van de leden was Roberto Borsato, die in Nederland zou blijven ‘plakken’ en zich zou gaan verloven met een Mary. Uit de latere verbintenis werd ene Marco geboren: Marco Borsato.
Cardinal Point brak na een aantal groepswisselingen uiteindelijk door onder begeleiding van muziekproducent Hans van Hemert. ,Hij was enthousiast over de groep en stuurde een bandje op met een Spaans liedje, dat ‘Nanana, nanana’ heette. Hans zorgde voor een Engelse tekst en het resultaat was een zomerhit in binnen- en buitenland. Er volgen meer singles en een langspeelplaat, waaronder ‘Keep on dancing’, geschreven door Piet Souer en Hans van Hemert.
Op 24 juli 1978 ging de Steunplaat van Frits Spits van start. Elke dag staan we bij Hitzound stil bij alle opeenvolgende keuzes van de DJ, dat met De Avond Spits één van de meest legendarische radioprogramma`s was op de Nederlandse radio. Niet alleen dankzij de wekelijkse Steunplaat, maar ook met populaire rubrieken als “Kruip in de huid van…” en bovenal “De Poplimerick”. Op 28 december 1981 werd er geen Steunplaat gekozen. Maar op 4 januari 1982 viel de keuze van Frits Spits op ‘Don`t you want me’ van Human League. Het nummer werd geschreven door groepsleden Jo Callis, Philip Oakey & Philip Adrian Wright en afkomstig van hun derde album ‘Dare’.
Deze plaat betekent de grote doorbraak voor de Engelse synthpopgroep, die werd opgericht in 1977. Met de track ‘Love Action’ (van ‘Dare’) scoorden ze in Engeland een grote top 10 hit. Ook de opvolger ‘Open Your Heart’ bereikte de Britse top 10 en werd in Nederland hun eerste hit. Maar ‘Don`t You Want Me’ sloeg alles.
Platenbaas Simon Draper van Virgin wilde ‘Don`t you want me’ als vierde single van ‘Dare’ uitbrengen, maar dat viel verkeerd bij Philip Oakey, die niet wilde dat dit de nieuwe single zou worden uitgebracht. Hij dacht dat “het publiek The Human League na nog een release zat zou zijn “en dat de keuze voor de “slechte albumtrack” uit zou lopen op een deceptie.
Maar Virgin zette keihard door. Oakey ging alsnog akkoord, maar dan wel op de voorwaarde dat er een grote kleurenposter bij de 7″-versie van de single werd uitgebracht, omdat hij dacht dat fans zich anders opgelicht zouden voelen met enkel die slechte albumtrack. Philip zat er naast en niet zo`n beetje ook!
‘Don`t you want me’ bereikte in o.a. Engeland, Ierland, Duitsland, Nieuw Zeeland, Canada en Amerika de eerste plaats. In de Nederlandse Top Veertig scoorde Human League de 5e plaats.
Elke dag staan we bij Hitzound stil bij de Treiterschijf. Het was de plaat die wekelijks veel geplugd werd op Radio Noordzee Internationaal en was van 1971 tot 1974 de tegenhanger van de Veronica Alarmschijf. Op 18 augustus 1973 werd ‘I’m Gonna Love You Just A Little More, Baby’ van Barry White uitgeroepen tot Treiterschijf op Radio Noordzee Internationaal. De soul en disco zanger schreef en produceerde deze track zelf. Het nummer stond op zijn eerste LP ‘I`ve got so much to give’. Met deze Treiterschijf wist White zijn eerste hit in Nederland te scoren.
Niet slecht voor de Texaan, die op 10-jarige leeftijd lid was van een gang en op de leeftijd van zestien jaar werd hij veroordeeld tot vier maanden gevangenisstraf wegens diefstal van Cadillac-autobanden ter waarde van $30.000. Hij ontworstelde zich knap van dit verleden en was eind jaren zestig gestart met zijn muziekcarrière, als producer. Ook zette hij Love Unlimited op, een meidengroep met drie leden, waaronder zijn latere vrouw Glodean James. Ook zou hij het Love Unlimited Orchestra oprichten.
White had een aantal liedjes geschreven en zocht een mannelijke vocalist om deze op te nemen. Uiteindelijk liet hij zich overhalen dit zelf te doen, wat leidde tot zijn debuut plaat “I’ve Got So Much to Give” met de hit ‘I’m Gonna Love You Just a Little More Baby’. Het nummer bereikte de 19e plaats in de Radio Noordzee Top 50.
Elke dag staan we bij Hitzound stil bij de Treiterschijf. Het was de plaat die wekelijks veel geplugd werd op Radio Noordzee Internationaal en was van 1971 tot 1974 de tegenhanger van de Veronica Alarmschijf. Op 11 augustus 1973 werd ‘Easy livin’ van Uriah Heep uitgeroepen tot Treiterschijf op Radio Noordzee Internationaal. Deze Britse hardrockband werd opgericht in 1970 en is vernoemd naar een figuur uit David Copperfield van Charles Dickens.
In de loop der jaren ondergaat Uriah Heep een groot aantal bezettingswisselingen en kent haar hoogtepunt in de jaren 1972–1975. In deze periode verschijnt ook ‘Easy Livin’. Het nummer verscheen op hun album ‘Demons and Wizards’. De frontman van de groep, Ken Hensley, overleed afgelopen november op 75-jarige leeftijd. Vaak wordt hij in één adem genoemd met Rick Wakeman en Keith Emerson als Keyboard Wizards, in de jaren zeventig de vernieuwers van het gebruik van keyboards in rock. Naast ‘Easy livin’, dat de 5e plaats bereikt in de Radio Noordzee Top 50, wordt ‘Return to fantasy’ (1975) ook een hit.
Op 24 juli 1978 ging de Steunplaat van Frits Spits van start. Elke dag staan we bij Hitzound stil bij alle opeenvolgende keuzes van de DJ, dat met De Avond Spits één van de meest legendarische radioprogramma`s was op de Nederlandse radio. Niet alleen dankzij de wekelijkse Steunplaat, maar ook met populaire rubrieken als “Kruip in de huid van…” en bovenal “De Poplimerick”. Op 21 december 1981 viel de keuze van Frits Spits op ‘Aldri i livet’ van Finn Kalvik . Een merkwaardige keuze zoverre, omdat het om een songfestivalbijdrage gaat van meer dan een half jaar eerder. Deze Noorse bijdrage had dus wel een hele lange aanloop nodig. Bij Songfestival liefhebbers is dit een hoogst interessante bijdrage gebleken. Naderhand.
Het festival vond plaats op 4 april 1981 in Dublin. Twintig landen namen deel, waaronder Cyprus, die zijn debuut maakte. Frankrijk (Jean Gabilou – ’Humanahum’)), Duitsland (Lena Valaitis – ‘Johnny Blue’) en het winnende Engeland (Bucks Fizz – ‘Making your mind up’) vormden de top drie. Noorwegen trad als 13e aan (aiiiii) met Finn Kalvik in een blauw voetbalshirt én gitaar. Helaas: hij sleepte 0 punten binnen en eindigde onderaan. Maar wat gebeurt er naderhand? Benny Andersson (ABBA) ging de single versie produceren van Kalvik en riep voor de backing vocals de hulp in van ABBA`s Agnetha en Frida. Het nummer verscheen ook in een Engelse versie: ‘Here in my heart’ met lyrics van Ralph McTell. Je weet wel: de man van ‘Streets of London’. Een hit bleef uit. Maar bij deze ABBA fan in hart en nieren stond het wekenlang op nummer 1.
Elke dag staan we bij Hitzound stil bij de Treiterschijf. Het was de plaat die wekelijks veel geplugd werd op Radio Noordzee Internationaal en was van 1971 tot 1974 de tegenhanger van de Veronica Alarmschijf. Op 4 augustus 1973 werd ‘La malagueña’ van Los Angeles uitgeroepen tot Treiterschijf op Radio Noordzee Internationaal. Drie Spaanse straatmuzikanten uit Den Haag nemen dit zomerse liedje op. Het trio werd ontdekt door Hans Vermeulen, muziekproducent voor het label Red Bullet en frontman van Sandy Coast. Los Angeles werd ook begeleid door Sandy Coast.
‘La Malagueña’ is van oorsprong Mexicaans volksliedje en werd later geclaimd door de Mexicanen Elpidio Ramirez en Pedro Galindo. Het nummer, dat gaat over een mooie vrouw uit (het niet nader aangeduide) Málaga, is meer dan honderd maal gecoverd. Zoals door José Feliciano, Trini Lopez, Helmut Lotti en Imca Marina. Het nummer werd in 1956 met groot succes door Toby Rix onder de titel ‘Malle vent ja’ geparodieerd. De muziek werd gebruikt in films zoals Kill Bill 2, het werd toen gezongen door Chingon. Los Angeles behaalde met ‘La malagueña’ de 3e plaats in de Radio Noordzee Top 50.
Op 24 juli 1978 ging de Steunplaat van Frits Spits van start. Elke dag staan we bij Hitzound stil bij alle opeenvolgende keuzes van de DJ, dat met De Avond Spits één van de meest legendarische radioprogramma`s was op de Nederlandse radio. Niet alleen dankzij de wekelijkse Steunplaat, maar ook met populaire rubrieken als “Kruip in de huid van…” en bovenal “De Poplimerick”. Op 14 december 1981 viel de keuze van Frits Spits op ‘I`ll find my way home’ van Jon & Vangelis. Deze sferische samenwerking tussen Yes-zanger Jon Anderson en de Griekse componist is niet geheel toevallig. Zij leren elkaar kennen wanneer Vangelis voor korte tijd deel uit maakt van Yes.
In 1980 werd ‘I hear you now’ hun eerste gezamenlijke hit. Anderson had toen zojuist afscheid genomen van Yes na voltooiing van het album “Tormato”. Nummers als “Roundabout” en “Wonderous Stories” werden internationale hits met Anderson. Daarnaast maakte Yes pareltjes als ‘Close to the edge’ en ‘Yours is no disgrace’.
Het nummer ‘I’ll find my way home’, dat beide mannen samen schreven, was de tweede. De song afkomstig van de tweede persing van het gezamenlijke album ‘The Friends Of Mr. Cairo’. Aanvankelijk was het bedoeld als een losse single. In het voorjaar van 1982 bereikt het nummer de 4e plaats in de Nederlandse Top Veertig.
Een jaar later zou het tweetal nog het nummer ‘He is sailing’ uitbrengen, maar deze bleef steken in de Tipparade. Datzelfde jaar (1983) keerde Jon Anderson terug bij Yes, wat de wereldhit “Owner Of A Lonely Heart” opleverde. Het nummer was geschreven door het indertijd nieuwe bandlid Trevor Rabin. Deze track zou uitgroeien tot de grootste hit voor Yes. In Amerika bereikte ‘Owner of a lonely heart’ de nummer 1 positie.
Elke dag staan we bij Hitzound stil bij de Treiterschijf. Het was de plaat die wekelijks veel geplugd werd op Radio Noordzee Internationaal en was van 1971 tot 1974 de tegenhanger van de Veronica Alarmschijf. Op 28 juli 1973 werd ‘Kailakee kailako’ van Middle of the Road uitgeroepen tot Treiterschijf op Radio Noordzee Internationaal. Het was een hit in de nadagen van populariteit van de groep. En dan te bedenken dat de band uit Glasgow in 1971 internationaal doorbrak met ‘Chirpy Chirpy Cheep Cheep’. Met dat nummer bereikten ze in Nederland een 2e plaats.
Middle Of The Road ontstond halverwege de jaren zestig onder de naam Part Four. Later noemden ze zich Los Caracas. Pas in 1970 werd de naam van de band Middle of the Road. Voordat de groep werd opgericht, verdienen de leden hun brood als kapster (Sally), cameraman (Ken), vertegenwoordiger (Eric) en opzichter (Ian). Om aan geld te komen, trad Middle of the Road op in diverse lokale clubs in Italië en werd dan bij toeval ontdekt door een Italiaanse A&R-manager.
Hij biedt de groep een platencontract aan en Middle of the Road mag een duet opnemen met Sophia Loren voor haar film “La Moglie Del Prete”. In 1971 deed de band mee aan het San Remo festival in Italië. Door dit optreden kreeg de formatie een platencontract bij RCA. En dan gaat het snel.
Nog in datzelfde jaar 1971 hebben ze niet alleen een nummer 2 hit met ‘Chirpy chirpy cheep cheep’, maar bereikt de derde single ‘Soley, soley’ de eerste plaats in Nederland en ver daarbuiten. Ook ‘Sacramento’ en ‘The Talk Of All The USA’(1972) zijn hier nummer 1 hits. Dan komt de klad er in; onverwachts snel. “Bottoms up’ en ‘Yellow boomerang’ zijn de laatste top 10 hits. ‘Kailakee kailako’ is hun laatste hit in Nederland en bereikt de 18e plaats in de Radio Noordzee Top 50. Een overstap van RCA naar het Duitse label Ariola Eurodisc helpt niet. De opvolger zal ‘Samba d`amour’ floppen.
Op 24 juli 1978 ging de Steunplaat van Frits Spits van start. Elke dag staan we bij Hitzound stil bij alle opeenvolgende keuzes van de DJ, dat met De Avond Spits één van de meest legendarische radioprogramma`s was op de Nederlandse radio. Niet alleen dankzij de wekelijkse Steunplaat, maar ook met populaire rubrieken als “Kruip in de huid van…” en bovenal “De Poplimerick”. Op 7 december 1981 viel de keuze van Frits Spits op ‘Questionnaire’ van Chas Jankel. Deze Britse muzikant was sinds eind jaren zeventig werkzaam als toetsenist, gitarist en songwriter bij Ian Dury & the Blockheads, waar hij onder andere met Dury het nummer ‘Sex and Drugs and Rock and Roll’.
Begin jaren tachtig begon Jankel een solo-carrière. We kennen allemaal vast zijn ‘Ai no Corrida’ (1981), dat in Nederland struikelde in de Tipparade. Maar met name de versie van Quincy Jones zou uitgroeien tot een internationaal succes. Later dat jaar verscheen ‘Questionnaire’, dat ook de Tipparade zou halen, maar niet de Nederlandse Top Veertig. Internationaal viel zijn funky single ‘Glad To Know You’ van het album Chasanova (1981) in de smaak.
Na een solo-carrière in de Verenigde Staten tijdens de jaren negentig keerde Jankel terug bij The Blockheads en werkte hij met Dury samen op diens beide laatste albums ‘Mr. Love Pants’ (1998) en ‘Ten More Turnips From The Tip.’ Sinds de dood van Ian Dury in 2000 treedt Chas Jankel met zijn band verder op onder de naam Blockheads.
