Op 24 juli 1978 ging de Steunplaat van Frits Spits van start. Elke dag staan we stil bij alle opeenvolgende keuzes van de DJ, dat met De Avond Spits één van de meest legendarische radioprogramma`s was op de Nederlandse radio. Niet alleen dankzij de wekelijkse Steunplaat, maar ook met populaire rubrieken als “Kruip in de huid van…” en bovenal “De Poplimerick”. Op 19 januari 1981 viel de keuze van Frits Spits op Talking Heads met ‘Once in a lifetime’. Het nummer was geplukt van hun album ‘Remain in light’, het laatste album dat Brian Eno voor de band zou produceren. Brian Eno schreef voor dit nummer het refrein, zanger David Byrne de coupletten.
Omdat de rest van de band van mening was dat de artistieke richting van de groep al te veel werd bepaald door het duo Byrne/Eno, werd uiteindelijk besloten om de band tussen Eno en de Talking Heads te verbreken. De band zelf nam na afloop van een lange tour even pauze. De bandleden concentreerden zich op verschillende soloprojecten, zoals de Tom Tom Club van Tina Weymouth.
‘Once in a lifetime’ was pas de tweede hit van Talking Heads in Nederland; in 1978 scoorden ze met ‘Psycho killer’, dat tot Alarmschijf was uitgeroepen. De track speelt een grote rol in de Talking Heads concertfilm Stop Making Sense (1984). ‘Once In A Lifetime’ is gecoverd door o.a. The Smashing Pumpkins en Jay-Z gebruikte er samples van in zijn nummer ‘It’s Alright’. Oliver Stone kiest in 2009 het nummer als soundtrack van zijn film over George W. Bush.
Elke dag staan we stil bij de Treiterschijf. Het was de plaat die wekelijks veel geplugd werd op Radio Noordzee Internationaal en was van 1971 tot 1974 de tegenhanger van de Veronica Alarmschijf. Op 26 augustus 1972 werd ‘Ensemble’ van Art Sullivan uitgeroepen tot Treiterschijf op Radio Noordzee Internationaal. Wist je dat deze Franstalige Brusselaar via moederskant familie van koningin Mathilde was? Ja: ik spreek in de verleden tijd, want Sullivan overleed bijna een jaar geleden aan pancreaskanker. In Frankrijk was ‘Ensemble’ een hele grote hit: er gingen meer dan een half miljoen singles over de toonbank. In de Radio Noordzee Top 50 behaalde hij de 22e plaats. Zijn grootste hit zou hij in 1977 halen met ‘Et si tu pars’, een duet met Kiki, een Nederlands model dat eerder een muzikaal duo vormde met Herman Schmitz, alias Pearly.
Op 24 juli 1978 ging de Steunplaat van Frits Spits van start. Elke dag staan we stil bij alle opeenvolgende keuzes van de DJ, dat met De Avond Spits één van de meest legendarische radioprogramma`s was op de Nederlandse radio. Niet alleen dankzij de wekelijkse Steunplaat, maar ook met populaire rubrieken als “Kruip in de huid van…” en bovenal “De Poplimerick”. Op 12 januari 1981 viel de keuze van Frits Spits op Climax Blues Band met ‘Gotta have more love’. Deze Britse band noemde zich oorspronkelijk The Climax Chicago Blues Band, maar onder druk van Chicago werd het ingekort. De groep was in Nederland al bekend, want in 1977 scoorden ze veel airplay met ‘Couldn’t Get It Right’, dat een top tien notering haalde in Engeland en Amerika. In Nederland bleef dat nummer steken in de Tipparade. De voormalige Steunplaat ’Gotta have more love’ schampte de onderste regionen van de Nederlandse Top Veertig: het bleef steken op nummer 38. De groep leverde vorig jaar nog het album ‘Hands of Time’ af.
Elke dag staan we stil bij de Treiterschijf. Het was de plaat die wekelijks veel geplugd werd op Radio Noordzee Internationaal en was van 1971 tot 1974 de tegenhanger van de Veronica Alarmschijf. Op 19 augustus 1972 werd ‘Summertime, summertime’ van Hobby Horse uitgeroepen tot Treiterschijf op Radio Noordzee Internationaal. Met dit nummer stond Mary Hopkin, jaren eerder de protegé van The Beatles, ineens weer in de hitlijsten. Einde jaren zestig scoorde ze grote hits als ‘Those were the days’, ‘Goodbye’ en ‘Knock knock, who’s there’. Met dat liedje ging Hopkin in 1970 naar het Eurovisie Songfestival in Amsterdam. Ze behaalde voor Engeland de 2e plaats achter de Ierse Dana met ‘All kinds of everything’.
Samen met manlief Tony Visconti vormde Mary het duo Hobby Horse. Een jaar eerder was ze met de platenproducent getrouwd. ‘Summertime, summertime’ werd al in 1958 geschreven door T. Jameson en J. Feller en toen gezongen door The Jamies. Het amper twee minuten durende nummer werd een groot succes in Nederland en Duitsland. Het bleef bij deze ene hit voor Hobby Horse . In de Radio Noordzee Top 50 bereikte het nummer de 5e plaats.
Op 24 juli 1978 ging de Steunplaat van Frits Spits van start. Elke dag staan we stil bij alle opeenvolgende keuzes van de DJ, dat met De Avond Spits één van de meest legendarische radioprogramma`s was op de Nederlandse radio. Niet alleen dankzij de wekelijkse Steunplaat, maar ook met populaire rubrieken als “Kruip in de huid van…” en bovenal “De Poplimerick”. Op 5 januari 1981 viel de keuze van Frits Spits op Visage met ‘Fade to grey’. Eén van de pijlers binnen de ‘New Romantic’ stroming. Eén van de schrijvers van deze classic is Midge Ure, de frontman van Ultravox.
Midge Ure richtte samen met Steve Strange en Rusty Egan de synthesizerpopgroep op. ‘Fade to grey’ was hun tweede single, maar hun eerste op een groot platenlabel. De basis voor het lied werd gelegd door Billie Currie en Chris Payne, de werktitel was ‘Toot city’. Het duo werkte al vanaf 1979 aan het nummer, tijdens soundchecks van de eerste Gary Numan tour. Billy en Chris waren de toetsenisten bij Numan. Pas toen Midge Ure bezig was het album voor Visage samen te stellen kwam de definitieve titel er en kwamen er ook teksten bij.
Die teksten worden tegelijk in het Engels gezongen en in het Frans gesproken. Midge Ure en Steve Strange ruzieden lang over, wie met dit geweldige idee kwam. De kwestie was in 2002 nog niet opgelost, toen Strange’s autobiografie uitkwam. De Franse tekst werd uitgesproken door Brigitte Arens, de toenmalige vriendin van drummer Rusty Egan. De video bij de single werd geregisseerd door Kevin Godley en Lol Creme, de ex-leden van 10cc. In de Nederlandse Top veertig bereikte ‘Fade to grey’ slechts de 22e plaats. De rest van de wereld wist het nummer heel wat beter te waarderen. Top 10 noteringen waren er o.a. in Engeland, Ierland, Oostenrijk, België, Italië, Frankrijk, Australië en Nieuw Zeeland. In Duitsland en Zwitserland behaalde Visage absoluut terecht de eerste plaats.
Elke dag staan we stil bij de Treiterschijf. Het was de plaat die wekelijks veel geplugd werd op Radio Noordzee Internationaal en was van 1971 tot 1974 de tegenhanger van de Veronica Alarmschijf. Op 12 augustus 1972 werd ‘Rock in the sea’ van Shocking Blue uitgeroepen tot Treiterschijf op Radio Noordzee Internationaal. De groep werd in 1967 opgericht door Robbie van Leeuwen, die naar eigen zeggen bij The Motions aan zijn plafond was gekomen en een groep wilde neerzetten waarmee hij internationaal meer kansen zag. Van Leeuwen rekruteerde de groepsleden uit diverse hoeken van de Haagse beatscene en koos in eerste instantie voor een zanger, Barry Hay, die net The Haigs had verlaten. Hay bedankte echter en Van Leeuwen sprak de historische woorden: “Hier zul je nog spijt van krijgen”. Uiteindelijk werd Fred de Wilde de zanger en werd er een lp voor Polydor opgenomen. Het album was net als de eerste single ‘Love is in the air’ matig succesvol.
Een jaar later stapte Shocking Blue over naar het pas opgerichte Pink Elephant-label van Dureco. De eerste plaat was ‘Lucy Brown Is Back in Town’. De single deed het aardig in de Top 40. Toen De Wilde halverwege 1968 een oproep kreeg voor militaire dienst, besloot Van Leeuwen dat hij zijn groep wilde vervolledigen met een zangeres. In Loosdrecht stuitten Van Leeuwen en manager Cees van Leeuwen op Mariska Veres, die daar optrad met The Motowns tijdens een feestje van de Golden Earring. Via haar moeder werd het contact gelegd.
‘Rock in the sea’ was de opvolger van ‘Inkpot’, de laatste grote hit van de Haagse band. Met de Treiterschijf ‘Rock in the sea’ scoorde Shocking Blue nog wel een 10e plaats in de Radio Noordzee Top 50, maar na 6 weken was het nummer al weer verdwenen. De groep zelf ging in 1975 uit elkaar, maar scoorde voor die tijd nog enkele hits.
Op 24 juli 1978 ging de Steunplaat van Frits Spits van start. Elke dag staan we stil bij alle opeenvolgende keuzes van de DJ, dat met De Avond Spits één van de meest legendarische radioprogramma`s was op de Nederlandse radio. Niet alleen dankzij de wekelijkse Steunplaat, maar ook met populaire rubrieken als “Kruip in de huid van…” en bovenal “De Poplimerick”. Na Devo met ‘Whip it’ (15 december) werd er op 22 december geen Steunplaat gekozen. Wel op 29 december. Toen viel de keuze van Frits Spits op Viola Wills met ‘If you could read my mind’. Het nummer was een bewerking van Gordon Lightfoot`s origineel. Inspiratie voor het nummer haalde Gordonn uit zijn echtscheiding, toen hij verbleef in een zomerhuisje nabij Toronto.
Ook Viola’s disco-versie doet goede zaken. Wills was gehuwd en moeder van zes kinderen, toen Barry White haar in 1965 ontdekte. Zij werd achtergrondzangeres bij onder meer Joe Cocker en Smokey Robinson. Haar doorbraak als solozangeres kwam in 1979 met een cover van ‘Gonna Get Along Without Ya Now’ en begin 1981 met ‘If you could read my mind’. De disco remix behaalde de 3e plaats in de Nederlandse Top Veertig. Het nummer van Lightfoot is gecovered door vele artiesten, waaronder Barbra Streisand, Johnny Cash, Olivia Newton John en Stars On 45.
Op 24 juli 1978 ging de Steunplaat van Frits Spits van start. Elke dag staan we stil bij alle opeenvolgende keuzes van de DJ, dat met De Avond Spits één van de meest legendarische radioprogramma`s was op de Nederlandse radio. Niet alleen dankzij de wekelijkse Steunplaat, maar ook met populaire rubrieken als “Kruip in de huid van…” en bovenal “De Poplimerick”. Op 15 december 1980 viel de keuze van Frits op Devo met ‘Whip it’. Wie kent het nog? De Amerikaanse band Devo werd in 1972 opgericht door Gerald Casale, Mark Mothersbaugh en Bob Lewis, die elkaar kenden van de kunstschool van Kent State University.
In 1976 brak Devo door met de korte film The Truth About De-Evolution, die een prijs won op het Ann Arbor Filmfestival. De film werd gezien door mensen als David Bowie en Iggy Pop, ervoor zorgden dat de band een contract kreeg bij Warner Brothers. Hun eerste album werd geproduceerd door Brian Eno: ‘Q: Are we not man? A: We are Devo!’ Devo brak door bij het grote publiek met hun plaat ‘Freedom of choise’met daarop de single ‘Whip it’. De bij de single horende video werd veelvuldig gedraaid op het pas gestarte MTV. Het nummer behaalde geen hit- of tipnotering. Pas in 1990 scoorde Devo hun enige hit met ‘Post post-modern man’, dat met een Alarmschijf op zak de 31e plaats bereikte in de Nederlandse Top veertig.
Elke dag staan we stil bij de Treiterschijf. Het was de plaat die wekelijks veel geplugd werd op Radio Noordzee Internationaal en was van 1971 tot 1974 de tegenhanger van de Veronica Alarmschijf. Op 29 juli 1972 werd ‘My reason’ van Demis Roussos uitgeroepen tot Treiterschijf op Radio Noordzee Internationaal. Het nummer was afkomstig van zijn album ‘Forever and ever’, dat in 1973 verscheen. Het was na ‘We shall dance’ en ‘No way out’ zijn derde solo single. Daarvoor speelde Roussos in verschillende bands, zoals The Idols, We Five, The Mini’s en The Papathanassiou Set, later in 1968 omgedoopt door producer Lou Reizner in Aphrodite’s Child. In deze laatst genoemde band zat o.a. ook Vangelis.
Met Aphrodites Child scoorde Roussos in de jaren 1968-1971 een aantal hits in Europa, zoals Rain and tears, Marie Jolie, It’s five o’clock en Spring summer winter and fall. Met ‘I want to live’ scoorde Aphrodites Child in Nederland een nummer 1 hit. De groep viel in 1971 uit elkaar, waarna Demis Roussos startte met zijn solo carrière, die zeer succesvol zou zijn. ‘My reason’ bereikte de 2e plaats in de Radio Noordzee Top 50.
Op 24 juli 1978 ging de Steunplaat van Frits Spits van start. Elke dag staan we stil bij alle opeenvolgende keuzes van de DJ, dat met De Avond Spits één van de meest legendarische radioprogramma`s was op de Nederlandse radio. Niet alleen dankzij de wekelijkse Steunplaat, maar ook met populaire rubrieken als “Kruip in de huid van…” en bovenal “De Poplimerick”. Op 8 december 1980 viel de keuze van Frits op Fruitcake met ‘My feet won`t move’. Deze Nederlandse discogroep werd opgericht in 1980 door Jan-Paul Driessen en Rob Taekema. Jan-Paul is een broer van Ellert Driessen en die ken je natuurlijk als frontman van Spargo.
‘My Feet Won’t Move’ was de debuutsingle van Fruitcake en tegelijkertijd ook hun grootste hit. Het bereikte de 8e plaats in de Nederlandse Top Veertig. In totaal maakte de band zeven singles en twee albums. De enige andere hit werd ‘I like the way’ met Bennie Baan. Fruitcake sterft een stille dood in 1984. Vijfentwintig jaar later brengt Rob Taekema de originele bezetting van Fruitcake wwer bij elkaar voor een eenmalig reünieconcert, onder de noemer Rob Taekema & Friends From The Past, Present And Future.
