Vanaf 1 november 1969 kiest Radio Veronica iedere week de Alarmschijf. Dat betekent, dat vanaf vandaag de Alarmschijf 51 jaar bestaat en daarmee is het de oudste, nog altijd gekozen hit tip van de Nederlandse radio. Met de Alarmschijf kozen de DJ`s een plaatje uit, waarvan ze dachten dat het zou kunnen uitgroeien tot een hit. Een slimme zet, want in de praktijk bleek dat de gekozen schijf meestal kon rekenen op extra omzet, omdat DJ`s in plaatselijke discotheken het nummer meteen kochten.
Veronica bedacht de ‘Alarmschijf’ in navolging van radiozenders in Amerika en Engeland. Dat was daar al langer gaande. Maar aan zo`n beetje het einde van 1969 dus ook in Nederland. Iedere donderdag vanaf november 1969 werd de selectie van de Alarmschijf uitgevoerd door de Veronica DJ`s.
De DJ`s van het eerste uur (o.a. Rob Out, Tineke de Nooij, Joost den Draaijer en Jan van Veen) kiezen op 1 november 1969 als eerste voor ‘Oh Well’ van Fleetwood Mac. Het betekende, dat tenminste één keer per twee uur het nummer werd gedraaid op de zeezender. Een betere start kon Veronica zich niet wensen, want het nummer werd een enorme hit!
‘Oh Well’ is geschreven door zanger en gitarist Peter Green en bestaat uit twee delen, “Part 1” en “Part 2” genaamd. Part 1 is een snel, elektrisch bluesrocknummer, terwijl Part 2 een instrumentaal nummer is met klassieke invloeden. ‘Oh Well’ (part 1) bereikte in de Veronica Top Veertig de eerste plaats. In de Britse hitlijsten behaalt het nummer de 2e plaats. ‘Oh Well’ is gecoverd door onder meer Big Country, Haim, Joe Jackson, John Parr en Tom Petty and the Heartbreakers. Het nummer werd gebruikt in de televisieseries Doctor Who en Fargo.
Op 4 maart 1972 werd ‘I`ve found my Freedom’ van Mac & Katie Kissoon uitgeroepen tot Treiterschijf op Radio Noordzee Internationaal. Het was de eerste hit voor broer en zus, die geboren waren op Trinidad en in 1962 naar Engeland verhuisden. Aanvankelijk begonnen Mac en Katie als soloartiesten, wat Mac onder de naam Mack Kissoon in 1970 nog een hitje in Nederland opleverde met de single “Get down with it satisfaction”.
Een jaar later besloten Mac en Katie een duo te vormen en brachten de single “Chirpy chirpy cheep cheep” uit. Ze hadden de pech dat Middle of the Road tegelijkertijd hun versie in Europa uitbrachten, dat een veel grotere hit werd. Maar in Amerika werd de versie van Middle of the Road niet uitgebracht en dat scheelde: Mac & Katie Kissoon haalden met het nummer de twintigste plaats in de Billboard Hot 100! In Nederland was “I`ve found my Freedom” een wel heel succesvolle kennismaking. Het liedje bereikte de eerste plaats in de Radio Noordzee Top 50.
Op 24 juli 1978 ging de Steunplaat van Frits Spits van start. Elke dag staan we stil bij alle opeenvolgende keuzes van de DJ, die met De Avond Spits één van de meest legendarische radioprogramma`s was. Niet alleen dankzij de wekelijkse Steunplaat, maar ook met populaire rubrieken als “Kruip in de huid van…” en bovenal “De Poplimerick”. Op 7 juli 1980 viel de keuze van Frits op ‘Even aan m`n moeder vragen’ van Bloem. Het nummer werd geschreven door Joost Timp (zoon van wijlen Mies Bouman) en de muziekproducent was Will Hoebee (overleden in 2012). Het liedje was geplukt van debuutplaat ‘Vooral jong blijven’, dat ze in slechts twee dagen opnamen. ‘Even aan m`n moeder’ vragen behaalde de 14e plaats in de Nederlandse Top Veertig en is vooral in studentenkroegen nog een populaire meezinger.
Op 26 februari 1972 werd ‘Een man mag niet huilen’ van Jacques Herb uitgeroepen tot Treiterschijf op Radio Noordzee Internationaal. Amper vijftien jaar oud monsterde hij aan bij de “wilde vaart” en liet in de diverse zeehavens zijn talent als zanger reeds horen. Hij begeleidde zichzelf daarbij op zijn gitaar. In 1970 werd hij door Pierre Kartner ontdekt, tijdens een talentenjacht in Scheveningen. Hij won met het zelf geschreven nummer ‘De Toreador’. Maar met Pierre Kartner aan het roer was het pas echt raak met de opvolger ‘Manuela’. Deze smartlap met de Riwi`s bereikte in 1971 de eerste plaats in de Veronica Top Veertig én De Daverende Dertig. Het werd de meest verkochte single van dat jaar. ‘Een man mag niet huilen’ was de opvolger. In de Radio Noordzee Top 50 behaalde Herb er een 2e plaats mee. Daarna zou de Rotterdammer nog éénmaal de top tien bereiken, samen met Vader Abraham & Goede Zonen en de Makkers. In 1991 speelt Jacques Herb in de film De Tranen van Maria Machita en hij is sinds 2002 Lid van de Orde van Oranje Nassau.
Op 24 juli 1978 ging de Steunplaat van Frits Spits van start. Elke dag staan we stil bij alle opeenvolgende keuzes van de DJ, die met De Avond Spits één van de meest legendarische radioprogramma`s was. Niet alleen dankzij de wekelijkse Steunplaat, maar ook met populaire rubrieken als “Kruip in de huid van…” en bovenal “De Poplimerick”. Op 30 juni 1980 viel de keuze van Frits op ‘Gimme some lovin’ van Blues Brothers. Achter dit tweetal gaan de twee acteurs John Belushi en Dan Aykroyd schuil. Zij spelen de hoofdrol in de film The Blues Brothers en gaat over over een zogenaamd muziekduo bestaande uit Jake en Elwood Blues. De film stond stijf van meespelende bekende persoonlijkheden. Zoals Ray Charles, John Lee Hooker, Aretha Franklin en James Brown. Ook regisseur Steven Spielberg heeft een piepklein rolletje als belastingontvanger op het einde van de film. Het origineel van ‘Gimme some lovin’ is van de deze week overleden Spencer Davis. (1966) Ook de Janse Bagge Band maakte er een cover van: ‘Sollicitere’. De versie van de Blues Brothers behaalde de 32e plaats in de Nederlandse Top Veertig.
Op 19 februari 1972 werd ‘Never been to Spain’ van Three Dog Night uitgeroepen tot Treiterschijf op Radio Noordzee Internationaal. De Amerikaanse rockband bestond intussen jaartje of vier, toen ze dit nummer uitbrachten. Oorspronkelijk noemden ze zich Redwood. “Never been to Spain’ werd geschreven door Hoyt Axton en verscheen op zijn LP ‘Joy to the World’. Een jaartje later nam Cory Wells en de rest van de mannen van Three Dog Night het nummer op, dat geplukt was van het album ‘Harmony’. Het werd een grote hit in Amerika waar het de 5e plaats bereikte. Niet in Nederland echter. Het bereikte de 25e positie in de Radio Noordzee Top 50. Three Dog Night zou nog ruim twee jaar moeten wachten, voor het hier zijn grootste hit zou scoren: ‘The Show must go on’.
Op 24 juli 1978 ging de Steunplaat van Frits Spits van start. Elke dag staan we stil bij alle opeenvolgende keuzes van de DJ, die met De Avond Spits één van de meest legendarische radioprogramma`s was. Niet alleen dankzij de wekelijkse Steunplaat, maar ook met populaire rubrieken als “Kruip in de huid van…” en bovenal “De Poplimerick”. Op 23 juni 1980 viel de keuze van Frits op ‘Messages’ van Orchestral Manouvres in the Dark. In Nederland is dit het eerste nummer wat je zou kunnen terugvinden in het Nederlandse Top Veertig Hitdossier, maar het is feitelijk de derde single van de Britse synthpop band. In 1979 was ‘Electricity’ de eerste, die onopgemerkt bleef. Net als de opvolger van ‘Messages’.
Orchestral Manoeuvres in the Dark werd in 1978 opgericht door Andy McCluskey en Paul Humphreys. Het tweetal uit Liverpool speelde al jaren samen in talloze obscure bandjes (met illustere namen als VCL XI, Hitlerz Underpantz en The Id) en allebei waren ze gefascineerd door de elektronische muziek van onder andere Kraftwerk en Tangerine Dream. Het duo tekende in 1978 een contract met het eigenzinnige Engelse Factory-label en bracht midden 1978 hun eerste single “Electricity” uit. De single werd een culthit en de twee lijfden Malcolm Holmes (die de drummachine moest vervangen) en keyboardspeler Dave Hughes in.
‘Messages’ haalde een notering in de Tipparade. Maar de samenstellers van de Nederlandse Top Veertig hadden allen een blackout, toen de release van de opvolger, ‘Enola gay’ , niet eens diezelfde Tipparade wist te halen. In veel Europese landen een grote top 10-hit met “Enola Gay”, een nummer over de bommenwerper Enola Gay die op 6 augustus 1945 de atoombom op Hiroshima wierp. In een aantal landen werd deze single zelfs een nummer één hit.
Op 12 februari 1972 werd ‘Just two little creatures’ van Sandy Coast uitgeroepen tot Treiterschijf op Radio Noordzee Internationaal. De groep werd al in 1961 opgericht door de dan pas 14-jarige Hans Vermeulen. Aanvankelijk noemen ze zich de Sandy Coast Skiffle Group. Als de skiffle-rage voorbij is wordt de band omgedoopt in Sandy Coast Rockers. Later werd deze naam ingekort tot Sandy Coast. In 1965 was ‘Being in love’ de eerste single. Drie jaar later was ‘I see your face again’ de eerste echte hit voor de groep uit Voorburg.
In 1971 tekent Sandy Coast een nieuw platencontract bij Polydor. Dit blijkt een gouden greep. De groep beleeft in 1971-1972 zijn meest succesvolle tijd. ‘True love, that`s a wonder’ , geschreven door zanger Hans Vermeulen en geproduceerd door Jaap Eggermont en Freddy Haayen wordt de eerste top 10-hit van de groep, alhoewel zij als onderdeel van de supergroep Holland eerder in 1971 al in de top 10 stonden met het nummer “Hans Brinker symphony”. Een top tien hit werd ‘Just two little creatures’ niet: het bereikt de 17e plaats in de Radio Noordzee Top 50.
Op 24 juli 1978 ging de Steunplaat van Frits Spits van start. Elke dag staan we stil bij alle opeenvolgende keuzes van de DJ, die met De Avond Spits één van de meest legendarische radioprogramma`s was. Niet alleen dankzij de wekelijkse Steunplaat, maar ook met populaire rubrieken als “Kruip in de huid van…” en bovenal “De Poplimerick”. Op 16 juni 1980 viel de keuze van Frits op ‘I wanna get married’ van De Cylinders. Wie?!! The Cylinders, dat was een 6-koppige Amsterdamse band. Nooit scoorden ze een hit, maar ‘I wanna get married’ schopte het wel tot ‘Steunplaat’ in de dagelijkse radioshow van Frits Spits. In 1984 viel de groep uit elkaar. In 2009 bracht de New Yorkse platenhandelaar Jeremy Thompson het nummer van de punkband opnieuw uit, maar dan wel op vinyl. Dat leverde een tijdelijke internationale heropleving op voor Kees Ronday, Jolanda Markus, Vincent Verbeek, Christian Muiser, Ruud Nagel en René Demets.
Op 24 juli 1978 ging de Steunplaat van Frits Spits van start. Elke dag staan we stil bij alle opeenvolgende keuzes van de DJ, die met De Avond Spits één van de meest legendarische radioprogramma`s was. Niet alleen dankzij de wekelijkse Steunplaat, maar ook met populaire rubrieken als “Kruip in de huid van…” en bovenal “De Poplimerick”. Op 9 juni 1980 viel de keuze van Frits op ‘Theme from New York New York’ van Frank Sinatra. Het nummer werd vier jaar eerder geschreven door Fred Ebb en componist John Kander en was bedoeld als titelsong voor de film New York, New York. De eerste versie van het liedje wordt afgekeurd door Robert de Niro, waarna Ebb en Kander, zich even aan de oren krabbend er goed voor gingen zitten, en . . . . . binnen 45 minuten was de klus geklaard.
Het nummer, dat in de film gezongen wordt door Liza Minnelli, werd in 1978 genomineerd voor een Golden Globe. Maar het is Frank Sinatra, die er in 1980 een grote hit mee scoort. Hij voelde dat succes twee jaar eerder al aankomen, dankzij de overweldigende reacties die hij kreeg nadat hij het liedje zong tijdens zijn optredens in Radio City Music Hall. Een jaar later nam hij een studioversie op voor zijn album Trilogy: Past Present Future (1980). Deze versie, waarvan de tekst lichtjes verschilt van de originele verzen die door Ebb geschreven werden, groeide uit tot een van Sinatra’s bekendste hits. ‘Theme from New York, New York’ behaald de 5e plaats in de Nederlandse Top Veertig en wordt een wereldwijd succes.
