Op 17 november 1973 ging de Alarmschijf van Radio Veronica naar ‘Harlem Song’ van The Sweepers. Het nummer werd geschreven door Michel Kricorian en Miroslav Konecny en stond niet op een album. Die kwam er namelijk niet. The Sweepers was een Franse groep, die onder leiding van muziekproducent Alain Krief drie plaatjes opnam. Ze werden bij dit nummer ondersteund door Sandra & Andres. ‘Harlem Song’ verkocht goed in Amerika, zo’n 250.000 stuks gingen over de toonbank. Het nummer is gezongen in close harmony, net zoals o.a. Ray Conniff Singers, die in deze periode zelf ook een hit wisten te scoren met ‘Harmony’. The Sweepers stonden 9 weken in de Veronica Top Veertig en bereikten de 14e plaats.
Op 16 februari 1974 ging de Troetelschijf van Hilversum 3 naar ‘The man who sold the world’ van Lulu. Het nummer was geschreven door David Bowie (1970). De titel is een verwijzing naar een werk van Robert Heinlein (The man who sold the moon), maar heeft qua inhoud niets te maken met dat boek. Heel wat artiesten zouden het nummer gaan coveren. Niet alleen Lulu, maar o.a. ook Nirvana, Richard Barone, Simple Minds en Midge Ure. De Britse zanger nodigde Lulu uit voor één van zijn concerten. Backstage had Bowie een verrassing voor Lulu: “I want to make a motherfucker of a record with you”. De zangeres dacht aanvankelijk dat hij het in een opwelling had gezegd.
Lulu: “I didn’t think it would happen but [Bowie] followed up two days later. He was übercool at the time and I just wanted to be led by him. I loved everything he did. I didn’t think ‘The Man Who Sold the World’ was the greatest song for my voice, but it was such a strong song in itself. I had no idea what it was about. In the studio Bowie kept telling me to smoke more cigarettes, to give my voice a certain quality.”
Bowie en Mick Ronson (gitarist destijds van Bowie) produceerden haar versie en raadden Lulu aan vooral veel te roken (voor de hese stem). Lulu`s versie van ‘The man who sold the world’ behaalde in Engeland de 3e plaats. Hier bereikte Lulu de 10e plaats in de Nationale Hitparade. Mét sax en backing vocals van Bowie.
Op 10 november 1973 ging de Alarmschijf van Radio Veronica naar ‘De joekelille’ van Nico Haak & de Paniekzaaiers. De voormalig autospuiter uit Delft had een jaar eerder zijn eerste hit als Nico Haak & de Paniekzaaiers neergezet met ‘Het whiskeylied’. Maar Nico had al eerder stappen gezet in de muziekwereld. Dat deed hij samen met Martin Stoelinga, de manager van After Tea. Hij bracht Nico Haak in contact met Polle Eduard, gitarist van dezelfde band. After Tea had al succes geboekt met een Nederlandstalig nummer. Maar dan onder de naam De Martino’s met ‘Moest dat nou’, wat een parodie was op de smartlappen van de Heikrekels. Onder de schuilnaam A.Lopikerwaard schrijft Polle het nummer ‘Ik Wil Zo Graag In Mijn Leven’, geproduceerd door Han Grevelt.
Onder de naam De Paniekzaaiers duiken Polle Eduard en Nico Haak de studio in. Peter Koelewijn wordt erbij gehaald als producer en medecomponist. Wat kan er nog misgaan? Nou, niks dus: ‘Het Whiskeylied’ wordt de eerste Haak hit in de Veronica Top Veertig. De naam verandert in Nico Haak & De Paniekzaaiers en de single ‘Tango Johnny’ doet het in de zomer van 1972 ook goed. ‘De joekelille’ wordt zijn derde hit en de grootste tot dan toe. Het was een compositie van Haak, Koelewijn en Eduard. Origineel heette het nummer ‘Joekelulle’. ‘Wij spelen zo graag op de Joekelulle/Wij grote knullen’), maar daar spreekt Phonogram-directeur Jack Hasselinghuis zijn veto over uit.
De titel èn het rijm moest worden aangepast. Het mocht niet meer eindigen op ‘om te brullen’, ‘knul’, ‘flauwekul’, wel op ‘om te gillen’, ‘als wij dat willen’. En zo geschiedde: er werd geknutseld aan de tekst en de uitspraak tot ukulele rijmde op ‘-il’ of ‘-ille’. De uiteindelijk gecensureerde single bereikte de top tien in de Veronica Top Veertig.
Op 9 februari 1974 ging de Troetelschijf van Hilversum 3 naar ‘Who turns me on’ van Nino Tempo & April Stevens. Dit duo had een jaar eerder een grote hit weten te scoren met ‘Love story’, geschreven door Carl Sigman en Francis Lai. Met hun cover bereikten ze de 5e plaats in de Daverende Dertig. Nino Tempo en April Stevens waren broer en zus. Het was niet hun eerste hit. Zo scoorde het duo al in 1963 met ‘Deep purple’, dat in Amerika een nummer 1 hit werd. In 1964 deden zij mee aan het Festival van San Remo, maar wonnen niet. Die eer ging naar Gigliola Cinquetti met ‘Non ho l’età’, die daarmee naar het Eurovisiesongfestival ging en ook dat won. ‘Who turns me on’ schreef Nino met Jeff Barry en haalde geen notering in de Nationale Hitparade.
Op 2 februari 1974 ging de Troetelschijf van Hilversum 3 naar ‘Never, Never Gonna Give Ya Up’ van Barry White. Hij schreef het hijgnummer voor zijn LP ‘Stone Gon’. Het was zijn tweede hitsingle in Nederland na ‘I’m gonna love you just a little bit more baby’. Deze soul track werd bij Radio Noordzee Internationaal uitgeroepen tot Treiterschijf. Twee hits in korte tijd voor deze soul zanger en producer.
Niet slecht voor de Texaan, die op 10-jarige leeftijd lid was van een gang en op de leeftijd van zestien jaar werd hij veroordeeld tot vier maanden gevangenisstraf wegens diefstal van Cadillac-autobanden ter waarde van $30.000. Hij ontworstelde zich knap van dit verleden en was eind jaren zestig gestart met zijn muziekcarrière, als producer. Ook zette hij Love Unlimited op, een meidengroep met drie leden, waaronder zijn latere vrouw Glodean James. Verder zou hij het fameuze Love Unlimited Orchestra oprichten.
‘Never never gonna give you up’ bereikte de 9e plaats in de Nationale Hitparade. Lisa Stansfield nam het nummer in 1997 opnieuw op en haalde daar wederom de Amerikaanse en Britse hitlijsten mee, maar in Nederland niet.
Op 27 oktober 1973 ging de Alarmschijf van Radio Veronica naar ‘Photograph’ van Ringo Starr. Hij schreef het nummer samen met George Harrison. Na het uiteenvallen van The Beatles had Ringo Starr een vijftal singles die de Nederlandse hitparades wist te bereiken. ‘It don’t come easy’ (1971) en ‘Back off, Boogaloo’ (1972) waren eerdere solo hits van Ringo. ‘Photograph’ stond op zijn 3e LP ‘Ringo’. Over het nummer zegt de voormalige Beatle:
“‘Photograph,’ y’know, was a huge song for me. And (it) was probably the best structured of mine, which was helped by George. The thing about ‘Photograph’ — the emotion I get from it — is that I was in Spain at the time when I wrote it. But the sentiment of that song I love, but now it has a different meaning, of course. Just because of the fact that George has left. Y’know the song’s a song that fits into the universe and that’s good. And I still do it now, a hundred years later.”
‘Photograph’ kreeg het in 2002 een nieuwe betekenis voor Starr na het overlijden van George Harrison. Het lied, geschreven door Starr en Harrison, bevat de volgende zinsnede: “But all I’ve got is a photograph, and I realise you’re not coming back anymore”. Het nummer behaalde de 8e plaats in de Veronica Top Veertig.
Op 26 januari 1974 ging de Troetelschijf van Hilversum 3 naar ‘The letter’ van Bojoura. Het liedje is een smaakvolle cover van The Boxtops, die er al in 1967 een top 3 hit mee wisten te scoren. Ook Joe Cocker nam het nummer succesvol op, in 1970. Bojoura begon haar loopbaan als zangeres van liedjes geschreven door George Kooymans (haar ontdekker) van The Golden Earrings. Hij had destijds zangles gekregen van de moeder van Bojoura, de muziekpedagoge en voormalig opera zangeres Dany Zonewa.
De naam Bojoura is verbasterd Bulgaars voor pioenroos.De zangeres krijgt een mysterieus imago aangemeten. Met dit imago schrijft George Kooymans (met Rinus Gerritsen) voor haar het nummer ‘Everybody’s Day’ dat meteen een hit wordt. Ook met de opvolger ‘Dream Man’ doet Bojoura goede zaken. Het duo Kooymans/Gerritsen leveren ook de meeste songs af voor Bojoura’s debuutalbum ‘Night Flight Night Sight’. Bojoura groeit uit tot populaire zangeres en haar platen worden ook in andere Europese landen met succes uitgebracht, waaronder Duitsland, Frankrijk, Zweden en Portugal.
Ook presenteerde zij in 1967-1968, het AVRO-tv-programma ‘Vjoew’, dat zich richtte op jongeren. In 1969 bereikte ze haar grootste hit tot dan toe met haar uitvoering van ‘Frank Mills’ uit de musical ‘Hair’. Met ‘The Letter’ behaalt Bojoura haar tweede en laatste hit in de Nationale Hitparade. Het nummer strandt op de 14e plaats.
Op 20 oktober 1973 ging de Alarmschijf van Radio Veronica naar ‘Top of the world’ van The Carpenters. Dit nummer schreef Richard Carpenter samen met John Bettis en was te vinden op de LP ‘A song for you‘. De B-kant van de single was het instrumentale ‘Heather’, een nummer dat veelvuldig werd gebruikt door Radio Veronica. Zo werd het gebruikt als achtergrondmuziek tijdens het laatste uur van de zeezender Radio Veronica. Op dit nummer sprak Rob Out zijn beroemde tekst “Bij het afscheid nemen van Veronica sterft ook een beetje de democratie in Nederland. Dat spijt me … voor Nederland”.
Oorspronkelijk was het niet de bedoeling dat ‘Top of the world’ op single zou worden uitgebracht. In 1973 coverde countryzangeres Lynn Anderson het nummer als titeltrack van haar album Top of the World. Deze versie bereikte de tweede plaats in de Amerikaanse countrylijsten en zette het duo aan het denken.
Na het succes van deze cover zagen de Carpenters het hitpotentieel van “Top of the World” en brachten zij een nieuwe versie van het nummer, opgenomen voor het compilatiealbum ‘The Singles: 1969–1973’, uit op single. En met succes! Deze versie, die werd gemaakt omdat zangeres Karen Carpenter niet geheel tevreden was over de originele versie, bereikte de eerste plaats in de Billboard Hot 100 en was na “(They Long to Be) Close to You” de tweede nummer 1-hit voor het duo. Ook werd het een nummer 1-hit in Canada en Australië. In Nederland bleef het succes wat achter.
Op 19 januari 1974 ging de Troetelschijf van Hilversum 3 naar ‘Amoureuse’ van Kiki Dee. Het was van oorsprong een Franse chanson van Veronique Sanson uit 1972. De Francaise had het nummer geschreven met Gary Osborne. ‘Amoureuse’ was de debuutsingle van Kiki Dee. Zij was de eerste blanke Britse zangeres die tekende bij het Motown label. Lang verbleef ze er niet. Vanaf 1973 was ze de protegee van Elton John. Hij was de producer van Kiki’s eerste LP ‘Loving and free’. Het was Tony King, vicepre
sident van het Rocket label, die Kiki Dee voorstelde om een cover op te nemen van ‘Amoureuse’ voor haar debuut album. Het nummer werd een hit in o.a. Engeland en Australië. Helaas niet in Nederland. Maar nog datzelfde jaar zou het haar wel lukken met de opvolger: ‘I’ve got the music in me’.
Op 13 oktober 1973 ging de Alarmschijf van Radio Veronica naar ‘Jimmy’ van Boudewijn de Groot. Boudewijn schreef het nummer samen met Ruud Engelander. Boudewijn vertelt: “Ik kreeg de tekst en dacht meteen met weemoed terug naar de teksten van Lennaert, omdat er geen enkel metrum, ritme of muzikaal gevoel in zat. Met het melodietje van ‘Meet Mr. Callaghan’ in mijn hoofd begon ik wat te spelen en te fluiten. Binnen een uur stond alles op muziek, maar er was nog geen titel. Die kwam pas veel later, toen ik besefte waar het nummer eigenlijk over ging en ik met mijn toenmalige vrouw tot de conclusie kwam dat ik domweg over een vader met een kindje zat te zingen. Over onze zoon Jimmy dus”.
Voor de brug in het nummer, had De Groot Lou Reeds ‘Walk on the Wild Side’ als inspiratiebron. De single was afkomstig van het album ‘Hoe sterk is de eenzame fietser’ en werd uitgeroepen tot Veronica`s Alarmschijf. Voor de plaat sleepte Boudewijn een Edison binnen: het was intussen zijn derde! ‘Jimmy’ bereikte de 6e plaats in de Veronica Top Veertig.
