Op 17 juni 1972 ging de Troetelschijf van Hilversum 3 naar ‘Summertrain’ van Sandy Coast. Deze zomerse single werd gepend door R.E. Westerbeek en geproduceerd door Jaap Eggermont. De groep werd al in 1961 opgericht door de dan pas 14-jarige Hans Vermeulen. Aanvankelijk noemen ze zich de Sandy Coast Skiffle Group. Als de skiffle-rage voorbij is wordt de band omgedoopt in Sandy Coast Rockers. Later werd deze naam ingekort tot Sandy Coast. In 1965 was ‘Being in love’ de eerste single. Drie jaar later was ‘I see your face again’ de eerste echte hit voor de groep uit Voorburg. Na het grote succes van ‘Capital punishment’ (1968) belandt de carrière van Sandy Coast langzamerhand in een dip.
Tot Sandy Coast in 1971 een nieuw platencontract tekende bij Polydor. Dat was met dank aan Willem van Kooten, die de groep vrijkocht van het vorige label. ‘True love, that`s a wonder’ en ‘Just a friend’ werden daarop grote hits en brak Sandy Coast ook door in België. Ook ‘Summertrain’ bleek een hit; het nummer werd omarmd door zowel Radio Veronica (Alarmschijf) en Hilversum 3 (Troetelschijf). ‘Summertrain’ bereikte de 7e plaats in de Nationale Hitparade.
Op 26 februari 1972 ging de Alarmschijf van Radio Veronica naar ‘Als het om de liefde gaat’ van Sandra & Andres. Het nummer was de Nederlandse inzending voor het Eurovisie Songfestival van dat jaar. Hans van Hemert (muziek) en Dries Holten (Andres, lyrics) schreven deze bijdrage. Sandra & Andres zongen voor het Nationale Songfestival deze en twee andere nummers: ‘Oude zigeuner’ (de B-kant van de single) en ‘Lang niet zo fijn’.
Het Eurovisie Songfestival vond plaats in het Schotse Edinburgh. Eigenlijk zou de plaats van de grote zangcompetitie Monaco moeten zijn omdat Severine het jaar daarvoor won met ‘Un banc, un arbre, une rue’. Maar Radio-Télé-Monte Carlo was een kleine omroeporganisatie en beschikte niet over voldoende geldelijke middelen. Nederland trad als laatste deelnemer aan op het podium, na Vicky Leandros voor Luxemburg. De in groen gestoken Sandra & Andres wisten het publiek te bewegen tot luid meeklappen en dat was voor het eerst in de Eurovisiegeschiedenis. Uitgereknd België beloond Nederland met de minste punten. Onze Zuiderburen gaven maar 2 puntjes. Uiteindelijk belanden Sandra & Andres op de 4e plaats, wat overigens een prachtige prestatie was. In de Veronica Top Veertig bereikte ‘Als het om de liefde gaat’ de 3e plaats.
Op 10 juni 1972 ging de Troetelschijf van Hilversum 3 naar ‘Oh Babe, What Would You Say’ van Hurricane Smith. Het liedje werd geschreven door zijn vrouw: Eileen Sylvia Smith. De zanger begon zijn carrière als geluidstechnicus bij platenmaatschappij EMI in 1960. In die hoedanigheid werkte hij vanaf 1962 samen met muziekproducer George Martin aan de eerste albums van The Beatles. Het laatste album waarbij hij betrokken was, is het in 1965 uitgebrachte “Rubber Soul”. Smith werkte daarna als muziekproducent en produceerde onder andere drie albums van Pink Floyd, waaronder hun debuutalbum uit 1967, “The Piper at the Gates of Dawn”.
Smith schreef ook zelf muziek. Zijn eerste hit in Nederland was ‘Don`t let it die’, die de Hilversum 3 Top 30 bereikte in de zomer van 1971. ‘Oh babe, what would you say’ werd zijn tweede hit en een internationale kraker. In Amerika behaalde het nummer de 3e plaats en in Engeland een nummer 4 positie. De Daverende Dertig bleef niet achter. ‘Oh babe, what would you say’ werd een nummer 2 hit en zijn grootste succes. Daarna volgden nog ‘My mother was her name’ (1973) en ‘Who was it?’, dat de 11e plaats bereikte in de Radio Noordzee Top 50. Hurricane Smith overleed op 85-jarige leeftijd in 2008.
Op 19 februari 1972 ging de Alarmschijf van Radio Veronica naar ‘Feelin’ allright’ van Joe Cocker. Het nummer werd door Dave Mason geschreven en het stond op Joe`s debuut LP ‘With a little help from my friends’. (1969) Mason bracht het nummer samen met de band Traffic als eerste uit: in 1968. Zijn eerste grote hit scoorde de zanger met een remake van The Beatles: “With a Little Help from My Friends” (1968). Het was de titelsong van zijn eerste plaat.
In de zomer van 1969 deed zijn verschijning op de Woodstock Music & Art Fair zijn populariteit nog verder stijgen. Cocker wordt door velen gezien als één van de hoogtepunten van dat beroemde festival. Na zijn overlijden zou Paul McCartney het volgende over de cover zeggen: “Het was overweldigend. Hij had van ons nummer een soul anthem gemaakt. Daar ben ik hem eeuwig dankbaar voor.” Ook ‘Feelin’ allright’ stond op Cocker`s plaat. Het nummer behaalde de 14e plaats in de Veronica Top Veertig.
Op 3 juni 1972 ging de Troetelschijf van Hilversum 3 naar ‘Supersonic Rocket Ship’ van The Kinks. Het nummer werd geschreven door de leadzanger Ray Davies en stond op de dubbel-LP ‘Everybody’s in Show-Biz’. The Kinks zingen over een soort paradijs of toevluchtsoord, waar “niemand hip hoeft te zijn”, “niemand tweede klas hoeft te reizen” en “er zal gelijkheid zijn en geen onderdrukking van minderheden”. Het is een soort van verlangen om terug te gaan naar een eenvoudiger leven of te ontsnappen aan alle ellende van het leven, op zoek naar die betere wereld ( een raketschip, een onbewoond eiland, o.i.d.)
Ray Davies was verantwoordelijk voor vrijwel alle composities die de groep op de plaat heeft gezet. Zijn songteksten kenmerken zich vooral door een ironische houding ten opzichte van de Engelse middenklasse. De nummers uit hun beginperiode waren toonaangevend voor de rock-‘n-roll in het midden van de jaren zestig en albums zoals ‘Face to Face’, ‘Something Else’, ‘Village Green’, ‘Arthur’ en ‘Muswell Hillbillies’ staan dan ook hoog aangeschreven bij fans en muziekcritici. ‘Supersonic rocket ship’ was één van de laatste hits van The Kinks en bereikte de 25e plaats in de Daverende Dertig.
Op 12 februari 1972 ging de Alarmschijf van Radio Veronica naar ‘Look wot you dun’ van Slade. Het nummer werd gepend door frontman Noddy Holder, Jim Lea (bassist) en Don Powell (drummer) en geproduceerd door Chas Chandler. ‘Look wot you dun’ was alweer de derde hit van de groep. Holder maakte met schoolvrienden vanaf zijn 13e jaar muziek. De eerste serieuze band waar hij in speelde, was Ambrose Slade (1969), dat vanaf 1970 kortweg Slade werd. Onder die naam ging Noddy met de groep muziek spelen, die een combinatie was van blues en hardrock.
Met een cover van Bobby Marchans ‘Get Down And Get With It’ werd de debuutsingle gelijk een top tien hit in de Veronica Top Veertig. In geen enkel ander land liep deze single zo goed als bij ons. Maar daarna ging heel Europa (en ver daarbuiten) plat voor de sound van Slade. De opvolger ‘Coz I Luv You’ werd in de winter van 1971 hier een nummer 3 hit en in Engeland bekroond met goud. Met ‘Look wot you dun’ bereikte Slade de 2e plaats in de Veronica Top Veertig. Leuk weetje: gitarist Dave Hill leende voor de opname de gitaar van peter Frampton, omdat de zijne door het slechte weer in de Kerst periode van `71 niet op tijd in de studio aankwam.
Op 27 mei 1972 ging de Troetelschijf van Hilversum 3 naar ‘Where’ van Greenfield & Cook. Toch wel zo`n beetje de Nederlandse uitvoering van Simon & Garfunkel. ‘Where’ schreef het duo zelf, met Jaap Eggermont aan de knoppen als producer. Het B-kantje was ‘It`s up to you’, die opvalt omdat het zo ongelofelijk kort duurt; 1:15 minuut. Beide nummers staan op het eerste album van het duo: ‘Greenfield & Cook. Óp deze LP blijkt ‘It`s up to you’ te bestaan uit een part 1 en part 2. Greenfield & Cook bestond uit Rink Groenveld (platenproducent, gitarist en zanger) en Peter Kok (gitarist/zanger/componist). Beide waren al sinds hun vijftiende goede vrienden. In 1971 werd ‘A day begins’ hun eerste hit en opgevolgd met top tien hits ‘Only lies’ en ‘Don`t turn me loose’. Deze nummers staan ook op het debuutalbum. Greenfield & Cook behalen met ‘Where’ de 16e plaats in de Daverende Dertig.
Op 5 februari 1972 ging de Alarmschijf van Radio Veronica naar ‘Morning has broken’ van Cat Stevens. Eigenlijk was dit een traditionele christelijke kinderliedje van Eleanor Farjeon uit 1931, dat door Cat Stevens werd omgebouwd tot een heus popnummer. Dat ging niet zonder slag of stoot, want het nummer was veel te kort om als single uit te brengen. Stevens riep de hulp in van Rick Wakeman, bekend van The Strawbs. Kon hij een pakkende intro maken? Daar had deze te weinig tijd voor, want hij was met een eigen album bezig. Cat en producer Paul Samwell-Smith hadden daar wat van opgepikt.
Maar: Rick had wel een deuntje paraat. Geschikt? Jazeker: Wakeman`s intro werd naadloos overgenomen en in het midden en einde van ‘Morning has broken’ herhaald. Voor deze hulp zou hij 9 Britse ponden ontvangen. Een schijntje natuurlijk, maar Rick Wakenman was toen nog relatief onbekend en bescheiden. Maar zelfs die schrale 9 pond heeft hij nooit gekregen en zijn naam werd als klap op de vuurpijl ook niet eens genoemd op zowel de single als het album. Deze misstap in zijn muzikale loopbaan is al jaren een kwestie die Wakeman aankaart tijdens zijn concerten. ‘Morning has broken’ werd wereldwijd een groot succes voor Cat Stevens; ook in Nederland. In de Veronica Top Veertig bereikte de single de 5e plaats.
Op 20 mei 1972 ging de Troetelschijf van Hilversum 3 naar ‘Amazing grace’ van The Royal Scots Dragoon Guards. Het nummer van The Military Band stond onder leiding van major Tony Crease. Origineel gaat het hier om een Schotse folksong uit de 17e eeuw, die latervan tekst werd voorzien door de Engelse dichter en anglicaanse predikant John Newton, die leefde van 1725 tot 1807. De eerste bekende plaat opname is van The Sacred Harp Choir (1922). Judy Collins was net iets eerder met ‘Amazing grace’ dan de Royal Scots Dragoon Guards: zij scoorde er in 1971 een hit mee. Mieke Telkamp maakte er ‘Waarheen, waarvoor van’; wat uitgroeide tot een ongelofelijk grote hit en jarenlang de meest gedraaide song bij begrafenissen en crematies. Paul de Leeuw maakte er als Annie de Rooy een parodie van en One Two Trio kwam met een feestversie. (2000) De versie van The Royal Scots Dragoon Guards stond op hun LP ‘Spirit Of The Glen Album’ en bereikte de 15e plaats in de Daverende Dertig.
Op 29 januari 1972 ging de Alarmschijf van Radio Veronica naar ‘American Pie’ van Don McLean. Don, die het nummer schreef, vertelt: “Het nummer begint met mijn herinneringen aan de dood van Buddy Holly, van daar uit vertelt het hoe ik Amerika zag en hoopte dat het zou worden.” Buddy Holly kwam samen met Ritchie Valens, en J.P. “The Big Bopper” Richardson om bij een vliegtuigongeluk in Amerika in 1959. Daarmee werd in één klap een belangrijke pijler van de Amerikaanse rock & roll werd weggevaagd: ‘The day the music died”. ‘American pie’ vertelt een weinig rooskleurig beeld van de (Amerikaanse muziek)geschiedenis en -toekomst.
De single was de titelsong van zijn album ‘American Pie’. Zijn eigen leven zag er voor de opnames ook niet rooskleurig uit: “Mijn platencontract was afgelopen. Ik was werkloos”, aldus McLean. Hij moest nog één plaat uitbrengen. Ideeën had Don al langere tijd in zijn hoofd: “Ik wilde een verhaal vertellen. Ik had een erg ingewikkeld idee in mijn hoofd dat politiek en muziek nauw met elkaar verwant zijn, want muziek komt voort uit de samenleving”, aldus McLean.
Ten tijde van ‘American Pie’ was het een politiek roerige periode, vol met rellen en demonstraties. “Nu lijkt het niet meer dan een interessant nummer, maar niemand realiseert zich hoe de situatie toen was. Er waren overal rellen, steden stonden in brand en er sneuvelden jongeren in Vietnam. Er was veel woede richting de overheid, meer dan ooit.” De zorgen van McLean na het uitbrengen van ‘American pie’ losten zich al snel op, want het nummer werd een groot succes. In de Veronica Top Veertig werd het zijn eerste hit: het bereikte de 11e plaats. In Amerika stond ‘American pie’ op nummer 1. Madonna maakte er later nog een succesvolle cover van.
